یارت سید الشهداء (ع) با پای پیاده ثواب بسیار دارد و مورد تأکید پیشوایان دین است .

کوی محبت: آنچه در راه طلب خسته نگردد هرگز        پای پر آبله و بادیه پیمای من است

زیارت سید الشهداء (ع) با پای پیاده ثواب بسیار دارد و مورد تأکید پیشوایان دین است . امام صادق (ع) فرموده است:

هر کس به قصد زیارت امام حسین (ع) ، پیاده از خانه اش خارج شود، خداوند در مقابل هر گام، برای او حسنه ای می نویسد و گناهی از او می زداید.

معاویه بن وهب، از اصحاب امام صادق (ع) می گوید: خدمت آن حضرت رسیدم. در مصلای خود در خانه اش نشسته بود و پس از نماز با خداوند راز و نیاز می کرد. از جمله (در دعا نسبت به زائران قبر حسین (ع) ) می گفت:

«خدایا زائران قبر حسین را بیامرز، اینان که در این راه پول خرج می کنند، بدن های خود را در این راه در معرض قرار می دهند، خدایا رحمت کن بر چهره هایی که آفتاب، رنگ آنها را تغییر داده، صورت هایی که متوجه قبر ابا عبدالله (ع) است، چشم هایی که در محبت ما اشک می ریزد، خدایا این جان ها و بدن ها را به تو می سپارم، تا کنار حوض کوثر به هم برسیم.»

سنت زیارت پیاده از زمان ائمه (ع) تا کنون استمرار داشته و اجر بی شماری برای آن نقل شده است. فاضل دربندی می نویسد:

این پیاده بودن یا به جهت فقر زائر است که نشان می دهد این زیارت، برخاسته از شوق و محبت است، یا به جهت آن است که زائر، خود را در برابر سلطان اقلیم جوانمردی و خورشید سپهر عصمت و شهادت، کوچک می شمارد و در راه او، رنج سفر پیاده را بر خود هموار می کند و هر دو ارزشمند است.

در عراق از سال ها پیش رسم بوده که هیئت ها، دسته ها و کاروان های کوچک یا بزرگ، در ایام خاصی، از بصره، بغداد و عمدتاً نجف، برای زیارت کربلا پیاده حرکت می کردند. این پیاده روی به ویژه در ایام زیارتی خاص، مثل نیمه شعبان، اول رجب، ایام عاشورا و اربعین بیشتر  و پرشکوه تر است و اغلب، راه کنار ساحل فرات را انتخاب می کنند که از نجف تا کربلا حدود 80 کیلومتر است و چند روز طول می کشد. در این کاروان های زیارتی پیاده، علمای بزرگی همچون میرزای نایینی، آیه الله کمپانی و سیدمحسن امین شرکت می کردند. در این مسیر، دیدار با عشایر و فعالیت های تبلیغی انجام می گرفت و مرثیه خوانی هم برگزار می شد.

 در ایام حکومت بعثی ها، این پیاده روی های پرشکوه، آن هم از طریق جاده غیررسمی کنار فرات، رنگ مبارزه و مخالفت با رژیم عراق هم به خود گرفت و یک بار هم در ایام اربعین حسینی، در سال 1397 ه.ق ، به درگیری های سخت میان نیروهای بعثی با انقلابیون شیعه و کاروان های زیارتی در طول راه و در حرم ابا عبدالله الحسین (ع) انجامید و کشته ها و مجروحان بسیاری داد و به «اربعین خونین» معروف شد.

تلخیص از سایت تبیان، گروه دین و اندیشه تبیان

ا

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: